اندک اندک می‌ستانند آن جمال

اين شعر مولانا:
«اندک اندک می‌ستانند آن جمال
اندک اندک خشک می‌گردد نهال»
مرا به ياد نظام تربيتي مدارس ايران در اين چند سال اخير انداخت، مدارس دولتي و مدارس غيرانتفاعي در يك همكاري تنگاتنگ در تقابل با فرهنگ و هويت ملي و فرهنگي كشور مشغول كار هستند.
مدارس غيرانتفاعي دانش‌آموزاني را با معدل بالا و از مسير يك آزمون دشوار كه كم از كنكور ورودي دانشگاه‌ها نيست، گزينش مي‌كنند و بعد هم آمار مي‌دهند كه ميانگين معدل دانش‌آموزان مدرسه‌ي ما فلان قدر بوده است. به اين مي‌گن شاهكار!
بعد سركلاس‌هاي همين مدارس وقتي دانش‌آموزي به هر دليلي كمي كندي مي‌كنه، آموزگار گله مي‌كنه كه من پول نمي‌گيرم كه بيام با امثال تو سر و كله بزنم! عجبا!!
و بحث تربيتي در اين مدارس هم محدود شده به آشنايي با اصول مداحي و دعوت به مجالس مذهبي و رفاقت‌ خارج از قاعده‌ي مربي پرورشي با نوجواناني كه روحي مستعد دارند براي الگو پذيري. نيت‌ها همه خير است! اما...
بقول يه عزيز:
«بی¬توجهی مستمر به دانش و روش و بیان در محیط¬های کاری ایران چنان معمول شده که كساني را با كمي تفاوت همچو پادشهی یک چشم در شهر کوران به تخت می¬نشاند، اما تفاوت اين محيط را زماني دركي مي كنيم‌ كه به يك كشور ديگري پا بگذاريم كه بهایی به بهانه نمی‌دهند و کندی و سستی و ضعف و بی¬حاصلی در آنجا به تمامی خودش را نمايان مي كند.
این قصه "دانش و روش ایرانی" است که به برکت ثروتی میراثی، بر تخت ناز نشسته و نیازی واقعی به دانایی نمی¬بیند و توانایی را در آن نمی¬جوید.
هم آن نهال خشک را باید دوباره آب داد و از این رو باید که "اندک اندک" چاه را تراشید تا به آب دانش رسید. سنگینی مشک دانش، اندک اندک رخت عشق به نهانخانه یقین می‌برد، آن یقین گمشده، آن ماهی گریز...»