گاهی حتمن سعی کنین در شناختتون شک و تردید راه بدین! اونو در معرض پرسش قرار بدین و برای پاسخ به اون پرسش ها هم با جسارت دنبال پاسخ برین.
هیچ اشکالی نداره! چون نهایت کار یه حالت بیشتر نداره! نگاه و ایمانتان نسبت به زاویه شناختتان به محک گذاشته می شه. البته اگه از همین به محک گذاشته شدن هراس نداشته باشین؟ و فکر نکنین که اگه من این پرسش را بکنم، نکنه سنگ بشم!
در این میان نسبت به کلام و سخن کسی که در طرفداری از دیدگاه شما حرف می زنه همیشه اعتماد نکنین، برید اونور خط و از استدلال های اونطرف هم پرس و جو کنید! بقول یه ضرب المثل انگلیسی: خودتونو بذارین تو پوست دیگران.
اما کلام آخر:
آفتی که برای این روش وجود داره، اینه که تکفیر بشین و مورد انزوا قرار بگیرین. یعنی گاهی تنها به صرف طرح پرسش ممکنه دچار مشکل شین. حالا ممکنه واقعا پاسخ به آن پرسش بر ایمان قبلی شما بیفزایه، اما همان صرف پرسش گاهی دردسر ساز می شه. به همین خاطر پرسشتان را با هر کسی در میان نگذارین.
اما نکته مهم اینه که:
هیچوقت تو اون پرسش نمونین. هیچوقت خود پرسش را استدلال قرار ندین. اگرچه در جان هر پرسشی نقدی نهفته است، اما ماندن در پرسش باعث گمراهی و سردرگمی می شه.
