قديم ها در تلويزيون ايران فيلم ها را براي مخاطبين بر اساس محتواي آن درجه بندي سني مي كردند، الان هم در بسياري از كشورهاي خارج اين امر رايج است. برخي فيلم ها داراي محتواي وحشت هستند يا روابط بين دو جنس و توصيه مي شه كه گروه سني خاصي مي تونن (اگه بخوان) آنها را تماشا كنند.
اما در ايران متاسفانه يا خوشبختانه چنين چيزي وجود نداره.
خوشبختانه از اين رو كه باعث ايجاد كنجكاوي در بين مخاطبين توصيه نشده نمي شه تا هر طوري شده آن را تماشا كنن، اگرچه چندي پيش فيلم 'پارك وي' اين كار را كرد، اما با اصرار بچه هاي بنده (13 و 10 ساله) به تماشاي آن رفتيم و از خدا پنهان نيست از شما چه پنهان كه چقدر اين دوتا خنديدند، از صحنه هاي بي مايه اي كه مثلا مي خواست تماشاگران را به وحشت بيندازد!
اما بخش متاسفانه از اين جهت است كه واقعا محتواي برخي از فيلم ها به درد نوجوانان و كودكان نمي خوره، اما آنونس اين فيلم ها طوري طراحي مي شه كه با محتواي واقعي آن تفاوت معناداري داره. مثل فيلم 'تيغ زن' كه با اين تصور كه براي تماشاي يك فيلم طنز و شادي آور مي روي، اما سرآخر متوجه مي شوي كه چه كلاه بزرگي سرت رفته.
يا فيلم هايي مثل 'پسران آجري' كه فقط نشان مي ده دختر و پسري عاشق هم هستن، بي آنكه وارد جزئيات و زمينه هاي اين علاقه بشه؛ و فقط نشان مي ده كه دختره بخاطر پسره (كه خيلي هم مؤدب و با كلاسه) جلوي پدرش مي ايسته و سرآخر پدرش در يك تحول دروني و مكاشفه (بدون اينكه نشان داده بشه) به ازدواج آن دو رضايت مي ده.
حالا شما بيا نوجوان را راهنمايي كن روشي كه در فيلم نشان داده ....بگذريم.
بازار فيلم در ايران هم شده مثل ...
هیچ نظری موجود نیست:
ارسال یک نظر