راستش گاهي به اين مي‌انديشم كه چرا ما آدما وقتي بزرگ مي‌شيم، احساس مي‌كنيم تنها به كمالات ما افزوده مي‌شه! اما چرا به اين فكر نمي‌كنيم كه به نقايصمان هم به همان اندازه افزوده شده و يا شايد بشه گفت كه نقايصمان هم به همان اندازه بزرگتر شده‌اند!! حالا اين به كنار، اما نكته‌ي جالب اينه كه بزرگترها اصرار دارند نشان بدهند كامل هستند و بروز هر گونه نقص (كه شايد حالا نقصي هم نباشه و بيشتر توهمي از نقص باشه)، برايشان بسيار پرهزينه و باعث سرشكستگي باشه.
حالا بياييم اينطوري فكر كنيم كه چه اصراري داريم خودمان را كامل نشان دهيم، چرا كه در اين صورت كوچكترين نقص ما هم بزرگ جلوه داده مي‌شه، اما اگه اينطوري رفتار نكنيم، اونوقت با نقايصمان هم خيلي طبيعي برخورد مي‌شه و خودمان هم كمتر آسيب مي‌بينيم.
چه كسي مي‌تونه ادعا كنه كامله؟؟؟
